#Pia Tafdrup

[martyncrucefix]

Pia Tafdrup: recent poems from Bloodaxe Books

[palombia]

Pia Tafdrup: Tarkovskijs heste #fredagsbog

[bla-attitude]

No espelho

o olhar desaparece

às vezes desalojado

no meu próprio corpo

às vezes

angustiado

pela angústia

que rola

para lá e para cá como destroços

na rebentação

raspo com um dedo

o vidro

e ouço o mundo gritar.

Pia Tafdrup

ponto de focagem do oceano

[chikipunk]

Se leen árboles

Siempre hay árboles que le dicen a mi padre

en qué estación estamos, lucen

en su cerebro,

los blancos troncos de los abedules,

heroicamente erguidos

o meciéndose serenamente.

Hay árboles sin hojas

-invierno pues, cuando los rayos del sol

cortan a través de la habitación.

Hay árboles con hojas de color verde intenso

-verano, pues, cuando va oscureciendo

y si las hojas amarillean

sólo puede ser otoño.

Si es hoy

o hace cincuenta años

¿qué más da?

Si han pasado dos horas

o dos minutos

¿es realmente decisivo

cuando lo que se busca es refugiarse

en un clarísimo recuerdo de infancia?

Si soy yo o es mi madre

quien está sentada en la silla,

¿qué más da?

Si es mi hermana o soy yo,

¿cambia algo

si estamos a gusto?

Las sombras trepadoras

están tan lejos que no las percibimos.

Las sombras no significan nada,

porque en este momento una ardilla

salta de rama en rama en el cerezo

y eso lo vemos.

Las ramas del abedul se agitan en tierno verdor

es ahora cuando importa.

Ahora

hay calma aquí, ahora

entra el brillo del sol por la ventana,

aquí está empezando a hacer calor, es ahora

cuando estamos vivos…

Pero qué pasará

cuando los árboles sean arrancados

de raíz-

cuando se alejen lentamente levitando

por donde han sido asfaltadas las estrellas?

***

La tabla de lo perdido

Detrás de las fotos en blanco y negro de viejos álbumes

mi padre rememora sonidos

de lluvia de primavera, olores

de heno recién cortado, mordiscos

a los primeros granos maduros en los campos de cereales.

Un instante más tarde cada detalle

se arremolina

en lejanas nebulosas.

Mi padre desaparece, tal como se alejan

volando los días.

No hay cifras que cubran

la añoranza, no hay cifras

para el sabor del verano en la lengua,

rojas cerezas reventonas recién cogidas.

Y en plena ventisca

una taza de chocolate humeante al amor de la chimenea,

cuando el camino a la granja estaba bloqueado.

El agua, el aire, la tierra, el fuego,

la atenta mirada de mi padre

me hizo salir precipitadamente

saltando una verja interior,

trepar hasta la copa de los árboles,

volar

en sueños- - -

He preparado unas cuentas

que no quieren cuadrar-

hay pasos que saltan

sobre la lógica,

un sistema solar de cosas inexplicables.

Aunque vive,

estoy buscando

a mi padre en mi padre…

Una lengua áspera

me lame la mano,

no me ahogaré

en una lágrima salada,

el gato arquea el lomo, es ahora cuando quiere la comida.

***

La fuerza de la gravedad del cielo

El sol se pone, un dolor momentáneo

desgarra a mi padre.

Me siento con él, le cojo la mano,

conocido y desconocido

–no se la he tenido así nunca antes.

Vagan sus ojos

por el cuarto, me pide

libros de mi biblioteca:

Ekelöf, Ekman, Eliot,

mira por la ventana la luz de la tarde de mayo,

comenta las nubes.

Se agrietan en el cielo abierto, azul y blanco,

se difunden y desaparecen.

Mi padre se mantiene erguido, su voz

empuja palabras entre nosotros,

un lenguaje enrejado-

para que la realidad

no se acerque demasiado,

como en los cuentos para dormir

que quizá también alguna vez nos protegieron

del peligro amenazador:

¿enemistad, salvajismo, malicia?

Le tengo firmemente la mano,

el tiempo no pasa en absoluto.

El sudor

brota de sus sienes.

Su piel

no tiene el color que debería tener.

De repente sus palabras no encuentran el camino,

son simplemente un eco interior,

pero aún

es mi padre.

En un abismo

mortal escucho

su respiración, lluvia de cristal

que cae,

unos pinchazos como de agujas en la oscuridad de los pulmones.

Mi padre está celebrando mi cumpleaños,

aunque no tiene la menor idea de ello,

pero está de visita-

y entonces uno no se desmaya

***

Las manos, ¿de quién?

Ser es

que somos,

no sabemos más.

Escuchamos la respiración de mi padre,

leemos la más mínima contracción en su semblante,

una arruga en la frente, el estremecimiento de un párpado,

¿dolor, no dolor?

Fuera el mundo está en flor.

Embriagado por la medicación

mi padre levanta

los brazos delante de él- pregunta

¿de quién son estas manos?

Le cojo las manos.

-Son tuyas,

pero ahora las tengo entre las mías.

Calma-

zambúllete otra vez bajo la superficie.

Dormir, despertarse…

Mi padre no termina las frases,

se va hundiendo cada vez más en sí mismo.

No oye los pájaros,

pero, ¿tal vez oye algo

que no se ha oído antes?

No ve los árboles, no puede

captar el río verde de luz

que hay fuera de la ventana, no ve

el ramo de flores

que mi madre ha recogido para él.

Pero algo en el aire que nosotros no podemos ver,

él lo ve-

algo que no percibimos

él lo capta-

y el champiñón de bosque

que mi madre también encontró en la cuneta,

eso sí que lo puede oler.

Reconoce su aroma con una sonrisa

cuando se lo damos:

el sol, las vacas, la hierba del prado.

La noche se introduce en nosotros a hurtadillas, hablamos

en voz baja, voces apagadas.

Cuando le sonreímos

él sonríe,

tuyo y mío quedan suspendidos.

Nos preocupa nuestra preocupación

porque si parecemos preocupados,

él lo está también

–yo es idéntico a tú.

Si mi madre come un bocado de una fruta

soy yo o mi hermana

las que comemos algo,

sólo hay un cuerpo en la habitación

–y es el nuestro,

un cuerpo de familia,

con una piel común, nervios comunes, venas comunes,

cualquier otra gramática

está de más.

Mi padre nos mira, nosotros lo miramos largo rato,

¿somos islas de esperanza

que flotan en el mar a su alrededor?

Las horas se llenan y se vacían.

-¿Estáis todavía aquí?

pregunta sorprendido

cuando después de un largo dormitar

abre los ojos-

como si todos nosotros pudiésemos estar muertos.

[violettesiren]

The greenness, the drops on the forest floor after the rain, the drops in moss and maidenhair, the tall grass, the wet summer, where the bird has a nest and the fox a lair. It whistles in the trees, whistles in my head, it sparkles, rushes, cold, hot, cold, the drops tight in the leaf, it gleams, flashes, when I touch the wetness, I shake the branches, spread the shine, the wild glitter that pours out of me too, heavy with light. I open my mouth, stick out my tongue, feel the wet, the star-coloured, it whistles in the trees, whistles in my head, the high summer, the wild grass, your rain-wet taste, your raw fragrant rain, I sink to the ground in the dark blazing greenness, in a wedge birds rise high above the trees.

Whistling by Pia Tafdrup (Translated by David McDuff)

[cayircimengezegezeoy]

Kuşları bulutlarla takas ediyorum

bulutları yıldızlarla

bir gökyüzünü

– daha güzel olmasa bile

başka bir gökyüzüyle

gündüzü geceyle

ortalıkta ne varsa

görünüyor işte

ışıkta

gelen her şey benim

kısacık bir süre

kuşlar bulutlar yıldızlar

gelen her şey tam

benim aradığım

bir daha gelmiyor ama

bir kez burada olan

onun için şu anki gökyüzünün

ardındaki gökyüzünü yakalıyorum

gözlerime dolan ışık

öyle canlı kılıyor ki kanımı

başka her şeyi unutuyorum.

~Pia Tafdrup - Gelen Her Şey

[agurketid]

pia tafdrup, ‘når der går hul på en engel’ (1981)

[ordfranord]

et åndedrag gør forskellen

Pia Tafdrup
 »Lugten af sne« 2016

[poemasemdinheiro]

"dá-me o que tens de tudo não exijo mais nada." Pia Tafdrup

[diversosdispersos]

TARKOVSKY’S HORSES

In that beauty a horse   displays,   standing in sun   on a grassy field,   which I’m traveling past in a train,   a few days after   my father died –      I suddenly see him again.   The passage of        the greenness . . .   With the same exalted peace   Tarkovsky’s horses   in Andrei Rublyov      radiate   in the film’s final images,   my father is present,   resting in himself.   He has been shrouded   in flames,      and I have carried   his urn to the burial place.   Being is not   being   without pain.   I carry him   within me   like a new authority.   The tongue’s power –        is Eurydice.

- - Pia Tafdrup, translated from Danish by David Mcduff; World Literature Today, 2008.

--------------------------------------------

This is another example of images and events flowing together. Pia Tafdrup connects her father’s cremation with the beauty of horses, and specifically with their radiance in Tarkovsky’s film on the famous Russian icon painter. Note that this becomes an Orphic poem, through the invocation of Eurydice and the power of poetry. Eurydice (who may have never existed) continues to exist – first in the songs of Orpheus, then in poetry in general – is now a part of our culture. When someone we love dies, he or she can become our Eurydice. Along with the image of the fire horse I received this quotation: I've dreamt in my life dreams that have stayed with me ever after. They have run through me like wine through water and changed the color of my mind. ~ Emily Bronte

[http://oriana-poetry.blogspot.com.br/2010/07/fire-horse.html]

------------------------------------------

Prólogo dO Cavalo de Turim, Béla Tarr:

https://www.youtube.com/watch?v=aoERWukgg_Q

[krakeleret]

Dette digt blev sammen med Lola Baidels 'Handicap' sat op mod Michael Strunge og Pia Tafdrup i Bazar udsendelsen i 1984. Selvom Bjørnkjær allerede på det tidspunkt var udgået, til fordel for de manifesterende firserdigte, har det stadig en ømhed og en bekræftelse af de uændrede følelser omkring kærlighed, som nok aldrig slipper forbi nogen generation.

Hvis du forlader mig så gør det hurtigt, resolut og uden falsk medlidenhed forlad mig med et hug der kapper alle bånd forlad mig i en afgrund hvorfra man kun kan klatre opad

Og dog?   Man risikerer jo at blive dernede og aldrig komme op måske er det alligevel for hårdt?   Jeg vil bede dig om noget andet

Hvis du forlader mig så gør det blidt og nænsomt og ikke pludseligt med voldsomhed chokerende og lammende gør det blidt og nænsomt og helst i små portioner langsomt - så jeg kan vænne mig til tanken

Og dog?   Det er under alle omstændigheder ubehageligt Noget der gør ondt Så hvorfor trække pinen ud?   Ja, hvorfor sætte sig selv i den situation?   Nu har jeg det

Forlad mig tidligt forlad mig i min ungdom før vi lærer hinanden at kende ved en fest, hvor vi begge to er

Lad mig møde en anden end dig hvis du alligevel vil forlade mig Forlad mig i min barndom en tidlig solskinsmorgen hvor alle køer er sat på græs og jeg endnu er en lille dreng der leger i en sandkasse åh kære jeg tror jeg dør hvis du forlader mig tag mig med kan du ikke bare ta’ mig med hvis du forlader mig?

-  Kristen Bjørnkjær

[asesferas]

ENTRE O SEMPRE E O NUNCA Entre o sempre e o nunca é onde as coisas acontecem num segundo ofegante quando a gente menos espera o mundo se transforma imerso em si mesmo na profundeza de sete corações é quando a gente de repente imagina um tempo em que as pedras começam a sangrar. (traduzido do dinamarquês por Luciano Dutra) [MELLEM ALTID OG ALDRIG] Mellem altid og aldrig er det at tingene sker et åndeløst sekund når man mindst venter det forandres verden sunket ind i sig selv på syv hjerters dybde er det man pludselig forestiller sig en tid hvor sten begynder at bløde. (Pia Tafdrup)

[words-smith]

Mixed fruits of 2018 :-)

Pia Tafdrup (2006) Tarkovskijs heste. Gyldendal, Copenhagen, 75pp.

Ivan Turgenev (2014) Virgin soil. Alma Classics, Richmond, xi + 301pp.

Paul Auster (1990) Moon palace. Penguin Books, London, 307pp.

Antoine de Saint-Exupéry (2009) The little prince. Egmont, London, 91pp.

Gyula Krúdy (1998) The adventures of Sindbad. New York Review Books, New York, xxiv + 205pp.

Fyodor Dostoevsky (2009) A gentle creature and other stories. Oxford University Press, Oxford, xxvii + 132pp.

Hermann Hesse (1997) Gertrude. Picador, New York, 237pp.

Stanley Fish (2011) How to write a sentence and how to read one. Harper, New York, 165pp.

Alexander Pushkin (2014) Belkins stories, and a history of Goryúkhino village. Alma Classics, London, xi + 175pp.

Rumi (2004) Selected poems. Translated by Coleman Banks. Penguin Books, London, xvii + 310pp.

Michael Longley (2017) Angel Hill. Jonathan Cape, Cape Poetry, London, 63pp.

Andrew McMillan (2015) Physical. Jonathan Cape, Cape Poetry, London, 53pp.

JRR Tolkien (2017) Beren and Lúthien. HarperCollinsPublishers, London, 288pp.

Chinua Achebe (2010) Things fall apart. Penguin Books, London, 197pp.

JK Rowling (2017) Harry Potter and the philosopher’s stone. Bloomsbury, London, xv + 350pp.

Ivan Turgenev (1990) Sketches from a Hunter’s Album. Penguin Books, London, 403pp.

DH Lawrence (2004) The virgin and the gipsy & other stories. Wordsworth Classics, Hertfordshire, xxiv + 216pp.

George RR Martin (2011) A game of thrones. Harper Voyager, London, 801pp.

Michael Ondaatje (2004) The English patient. Bloomsbury, London, 324pp.

Stephen King (2011) The shining. Hodder & Stoughton, London, xiii + 497pp.

Swami Anand Arun (2016) Lone seeker, many masters. Osho Tapoban Publication, Kathmandu, xiii + 329pp.

Salman Rushdie (2001) Fury. Random House, New York, 259pp.

Albert Camus (2010) The outsider. Penguin Books, London, 119pp.

Terry Pratchett (2009) Unseen academicals. Harper, New York, 517pp.

Rainer Maria Rilke (2000) Selected poems. Penguin Books, London, 93pp.

Graham Greene (2004) Our man in Havana. Vintage Books, London, xx + 225pp.

Kazuo Ishiguro (2005) Never let me go. Faber and Faber Limited, London, 282pp.

Thomas Korsgaard (2017) Hvis der skulle komme et menneske forbi. Lindhardt og Ringhof, Copenhagen, 314pp.

John Williams (2014) Butcher’s crossing. Vintage Books, London, xiv + 326pp.

Halfdan Rasmussen (1968) Den, som har set september. Det Schønbergske Forlag, Copenhagen, 78pp.

Yorgos Alisanoglou (2016) Legestue. Det Poetiske Bureaus Forlag, Copenhagen, 96pp.

Ivan Goncharov (2014) Oblomov. Alma Classics, Richmond, xv + 582pp.

Alice Munro (2013) Dear life. Vintage International, New York, 319pp.

Lewis Carroll (2016) Alice’s adventures in Wonderland. Penguin Books, Gurgaon, 116pp.

Elizabeth Strout (2016) My name is Lucy Barton. Viking, Random House, London, 193pp.

Michael Rasmussen (2018) Udbrud - cykling og andre sandheder. People’s Press, Copenhagen, 169pp.

Alice Munro (1995) Open secrets. Vintage Books, London, 294pp.

Julie Buntin (2017) Marlena. Picador, London, 274pp.

Daniel Odier (1997) Tantric quest. Inner Traditions, Rochester, 184pp.

Gustave Flaubert (2001) Madame Bovary. Wordsworth Classics, Ware, xxii + 295pp.

[guncelpdfindir-blog]

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler Danimarka’nın önde gelen yaşayan şairlerinden, şiirleri otuzdan fazla dile çevrilmiş, Kuzey Edebiyatı Ödülü ve İsveç Akademisi Kuzey Edebiyatı Ödülü sahibi Pia Tafdrup’un yayımlanmış on üç kitabından Murat Alpar’ın hazırladığı bu seçkide yer alan şiirlerin hemen hepsi (Bindoğumlu dışında) Türkçeye ilk kez çevriliyor. Şairin işini, “…özneli genelleştirmek, adsızı adlandırmak, söylenmemişi söylemek, ışığın gömülmüş olduğu yere giden yolu bulmak” diye tanımlayan Pia Tafdrup’a göre, “Şiir olası bir buluşma yeridir.” Pia Tafdrup’un “Kendi mitini yaratma yolculuğu” ya da bir tür “kendilik deneyimi” olarak nitelenebilecek şiiri yolculuk-iç yolculuk, duyguların karmaşası, aşk, kayıplar, şiir sanatı gibi temaları benimserken, doğanın ve insanın yaşam döngüsünde belirli durumlara odaklanarak bedeni kavramsal çerçevede yansıtan dilin görsel ve duyusal gücüne yaslanıyor. Boşuna arama şiirin kara kutusunu, kaydedilmiş hiçbir kanıt yok o kutuda; düşlerdeki karşıt-sorular ya da el yordamıyla bulacağın sessizlik var yalnızca. “Pia Tafdrup’un şiirine, bütünüyle, bir şiir anıtı diyebiliriz.” -Peter Stein Larsen (Kristeligt Dagblad Gazetesi, 2014) “Sıkı imgeler Pia Tafdrup şiirinin en çarpıcı yanı.” -Thomas Bredsdorff (Politiken Gazetesi, 2010) “Pia Tafdrup’un, geleneksel kullanımın verdiği güveni yansıtan bir dille yazılmış şiirleri, yaşamdaki hastalıklı, çarpık durumları keskin bir bakışla yakalayan uyarıcı, etkileyici gözlemlerle dolu.” -Klaus Rothstein (Weekendavisen Gazetesi, 2012) “Pia Tafdrup biçim ve tür konusunda sınırı aşmıyorsa da, ancak pek az şairin gösterebildiği coşkun cesareti ve insana özgü içgörü açlığını sergiliyor.” -Erik Skyum-Nielsen ((Information Gazetesi, 2010)

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler

[kitabinipdfindir-blog]

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler Danimarka’nın önde gelen yaşayan şairlerinden, şiirleri otuzdan fazla dile çevrilmiş, Kuzey Edebiyatı Ödülü ve İsveç Akademisi Kuzey Edebiyatı Ödülü sahibi Pia Tafdrup’un yayımlanmış on üç kitabından Murat Alpar’ın hazırladığı bu seçkide yer alan şiirlerin hemen hepsi (Bindoğumlu dışında) Türkçeye ilk kez çevriliyor. Şairin işini, “…özneli genelleştirmek, adsızı adlandırmak, söylenmemişi söylemek, ışığın gömülmüş olduğu yere giden yolu bulmak” diye tanımlayan Pia Tafdrup’a göre, “Şiir olası bir buluşma yeridir.” Pia Tafdrup’un “Kendi mitini yaratma yolculuğu” ya da bir tür “kendilik deneyimi” olarak nitelenebilecek şiiri yolculuk-iç yolculuk, duyguların karmaşası, aşk, kayıplar, şiir sanatı gibi temaları benimserken, doğanın ve insanın yaşam döngüsünde belirli durumlara odaklanarak bedeni kavramsal çerçevede yansıtan dilin görsel ve duyusal gücüne yaslanıyor. Boşuna arama şiirin kara kutusunu, kaydedilmiş hiçbir kanıt yok o kutuda; düşlerdeki karşıt-sorular ya da el yordamıyla bulacağın sessizlik var yalnızca. “Pia Tafdrup’un şiirine, bütünüyle, bir şiir anıtı diyebiliriz.” -Peter Stein Larsen (Kristeligt Dagblad Gazetesi, 2014) “Sıkı imgeler Pia Tafdrup şiirinin en çarpıcı yanı.” -Thomas Bredsdorff (Politiken Gazetesi, 2010) “Pia Tafdrup’un, geleneksel kullanımın verdiği güveni yansıtan bir dille yazılmış şiirleri, yaşamdaki hastalıklı, çarpık durumları keskin bir bakışla yakalayan uyarıcı, etkileyici gözlemlerle dolu.” -Klaus Rothstein (Weekendavisen Gazetesi, 2012) “Pia Tafdrup biçim ve tür konusunda sınırı aşmıyorsa da, ancak pek az şairin gösterebildiği coşkun cesareti ve insana özgü içgörü açlığını sergiliyor.” -Erik Skyum-Nielsen ((Information Gazetesi, 2010)

Bulunduğun Yerde & Seçme Şiirler